en dokunaklı anlar

mesela; dert anlatacak kimseyi bulamayinca fotoğrafına bakıp çok kötü şeyler oluyor diyip ağlamak

hissettiklerini ne anlatabilmek ne de yazabilmek,hatta ne hissettiğini bilemediğin an

klozete oturup büyük abdestinizi yaptığınızda suyun sıçrayıp poponuza değdiği an o kadar dokunaklı ki bazen ağlıyorum

ananemin cenazesinde onu toprağa defnederken elime bir kürek tutuşturdular. ama ben onun üstüne toprak atamadım, yapamadım. annem ağlamamak için kendini tutmaya çalışıyordu. çünkü ağlarsa daha az dua edecekti. ama beni öyle görünce daha fazla dayanamadı. ağladı uzun uzun. o bir dakika içerisindeki her an bana hayatımın en dokunaklı anlarındandı. bir de cenazeyi mezarlığa götürürken belediye otobüs yollamıştı. ben otobüsün en arkasında tam ortadaydım. herkes bir şeyler söylüyor, konuşuyor ama ben sadece otobüsün önündeki yeşil aracı izliyordum. o araç öyle gittikçe biliyorumdum ki bendende bir şeyler gidiyordu. aracı durdurmak geçti içimden. ama nafileydi bu fikir. acı olanda işte buydu...

eski sevgilinin dedesi ile oturup 2 saat sohbet etmek ve sana hayatını anlatması

yazlari dondurmacida çalışıyorum ufak bi çocuk geldi bos külah alabilir miyim dedi. bizde toptan aldığımız icin külah isteyenlere bedava veriyoruz ne kadar isterlerse. çocuk her gun gelmeye başladı. ama -küçümsemek için söylemiyorum- ustu başı iyi giyinikli bi çocuk degil. ben de parasi olmadigi icin sadece külah aliyor sandim ve son geldiğinde sordum "paran yoksa ben ismarliyim" diye. cocukta "bizim dukkanda yiyorum zaten, bizim dukkan surda" deyip kendi dukkanlarini gosterdi. meger onlarin dukkanda külah bitince bizden aliyormus piç.

hiç sarılmadığın babayla sarılmak net

tuvalette tam ıkınırken çok iyi degilmi

bir yakınının toprağa verilişini onu bir daha göremeyeceğin düşüncesi ile çaresizce izlediğin andır

unuttuğunu düşünürken ansızın karşılaşmak ve hislerin ölmediğini animsamak

bazen bir vuslat bazen bir ölüm

son buluşmamız olduğunu bilmiyoken son sarılmamız aklınıza geldiği an.keşke daha fazla sarılsaymışım be abi.keşke daha çok içime çekseymişim kokusunu

babanın ağlaması. ablam evlenmeden bir gün önce sessiz sessiz ağlıyordu adam. "vay anasını devrildi ya lan koskoca çınar ağacı" demiştim içimden. ama asıl dokunaklı olan kısım yanına gidip sarılamamaktı.

geçmişe dair herhangi bir sey aslında bir fotoğraf bir şarkı bakıp sadece özlem duyduğun an yani elin kolun bağlı bir sekilde o günlere dönebilsen neleri değiştirebileceğini düsündüğün an

sevgilimin ankara'daki yazarlara meme açtığını öğrendiğim an. yıkıldım..

bazen tek bir andan ibaret olmayan anlardır. bu anlar, yaşayış biçimine dönüşmüş olabilir. mizaçtan asosyal birinin çevresine, topluma bakışını izleyiniz. her baktığınızda tutukluk yapmış, bir türlü içindeki mermileri boşaltamayan bir silah göreceksiniz. yani, aslında çok şeyler yapabilme potansiyeline sahipken, bir türlü hayata dahil olamayan birinin, sadece gözlerini etrafta döndürerek kıvranışını...

annemin kafayı yiyecek kadar seviyor musun diyince hemde çok diyip 1saat sonra hayatımdan defolup gitmesi tatlıses bile kafasından böyle vurulmadı

"herşey çok iyi olacak" diye düşünürken herşeyin daha da boka sarması (bkz: gittikçe daha da boka batmak)

lise kantininde tezgahın hemen önünde dururken arkadan bedeninizdeki her yere dokunan insanlar olması. en dokun(m)aklı olay budur

berber saçı yıkayıp tam kafayı kaldırdığında aynada kendimi gördüğüm o an

'bi daha benimle muhatap olma kalbini kırarım ' demişti babam. genelde kızların ilk aşkı babası olur bende o duygu hiç olmadı

alınan magnumun bi isiriktan sonra erimeye başlaması

anlatıyorum, toplaşın. annem ben 7 yaşındayken ikinci evliliğini yapmış, ama ben o yaz tatilini babamla geçirdiğim ve kimse beni sallamadığı için olaydan bihaberim. adam başka şehirde, annem memur olduğu için tayin olaylarını ayarlayana kadar ayrı yaşadılar. aradan iki yıl geçti, yani 9 yaşımdayım. birden bi taşınma telaşı sardı bizi, anlam veremedim. benim eşyalar farklı bi kamyonete koyuluyor, nedenini anlamadım. neyse ne dedim, çocuğum sonuçta onu mu düşünücem. toplaştık, annem, ben anneannem ve annemin kocası oturduğumuz ilçeye bir saat uzaklıktaki diğer ilçeye, dayımlara geldik. oturma odasına geçildi, sohbet muhabbet. aradan bir saat geçti, herkes bi suskunlaştı, halının desenlerini kesiyo evdeki koca koca 5 insan. e dedim ben de bakayım halıya bi şey var belli ki. birden annem durdu "biz artık kalkalım yol uzun" dedi. ben de ayaklandım haliyle kamil gibi. annem "sen gelmiyorsun, burda anneannenle kalacaksın" dedi. nasıl olur lan, babam gitti, sen benim tanrımsın, sensiz sıçmaya gidemem ben sen nasıl beni bırakıyorsun gibi şeyler geçiyor içimden. dışımdan sadece "anneeaa nasıl olur yaa ben de gelcem bana neaaa" diyebiliyorum. şu sahne rüyalarıma bile girer: annem adamın elinden tuttu koridorda ardına bakmadan gidiyor. ben dizlerimin üstüne çömüş kapının ağzında "anne nolur beni bırakma" diye haykırarak ağlıyorum. o sırada arkamdan dayımın sesi "sus şimdi çarpıcam ağzına" sonraki 3 yılımın nasıl geçtiğini tahmin edersiniz. bu olaydan sonra bende kalan (bkz: borderline kişilik bozukluğu)

ben babamı çok severim ama bi ciddiyet vardır aramızda genelde. askerden izne geldiğimde oğlum diyip sarılmıştı hiç unutmam. en dokunaklı anımdır.

burger king de istenilen sosun kalmamış olması.

ben babamın hapiste olduğunun çok uzun zaman hiç farkında değildim yani babamın olmamasının çok doğal bisey olduğunu hatta böyle olması gerektigini dusunuyordum bahsedilen eksikligi hiç hissettiğimi sanmıyorum taaki bunun bi eksiklik olduğunu fark edene kadar ki bu da bayramda olmustu arkadaşlarla şekerler paylaşılırken ben hakkimdan fazlasını istemistim verilmeyincede cingar çıkarıp aglamistim sonra biri de verelim gitsin yazık ona demişti bu beni çok çok yaralayan bi sey hala hale bile çocuklar farkinda olmadan büyüklerden daha zalim olabiliyor

geçen hafta çocuk odasının kornişi düşmüş. hani şu perdenin takıldığı yer. perde de aşağı inmiş iyice. hemen halledilmesi lazım yani. 'oğlum turgay amcanı bi ara çağırda şunu halledin olur mu?' dedi annem, tamam dedim. 35 40 yaşlarında, namazında niyazında, ağır başlı babacan bi adamdır turgay abi. gittim çağırdım çarşamba akşamı. annemgil mutfağa geçtiler şeyda teyzeyle. yeni hamile oldu şeyda teyze. neyse biz turgay abiyle aldık alet çantasını, matkabı iki tane de sandalye çektik. oturup on dakika nası yapsak diye düşündük. neyse dedik başladık bi yerinden. bi yandan ben kornişi tutuyorum o bi taraflardan matkaplıyor, o tutuyor ben bi şeyler yapıyorum. babam olunca tek hallederdi. o sıra annem çay getirdi. içtik. babam olunca işi bitirmeden içmezdi. tekrar işe koyulduk. 'matkabın yıldız ucu var mı?' dedi turgay abi, 'vardır abi, bi bakayım' dedim. bütün alet çantasını döktüm, tüm çekmecelere baktım, yok bulamadım. 'yok abi bulamadım' dedim.' neyse buluruz bi yolunu, bismillah' dedi. babam olsa o ucu bulmadan başlamazdı. 1 saate bitirdik tüm işi. babam yarım saate hallederdi. bitirdi ama benim üstüme bi ağırlık çöktü. o yıldız ucu bulamadım ordan bi boklar oldu kafamda. eve gitti turgay abi. annem odayı temizledi. yattık. ertesi gün okula gittim. hala üstümde bi ağırlık var. akşam geldim perde yine düşmüş. yarısında sonrası yok. ulan, dedim. ulan baba bi gittin perde bile yarım kaldı. sorna perdeci çağırdık. yaptı. babam olsa çağırtmazdı.